De bladeren van de vleesetende bromelia vormen een beker des doods. Nietsvermoedend komen insecten op de beker af, aangetrokken door het ultraviolette licht dat de schubben bovenop de bladeren weerkaatsen. Een zoete geur doet daar nog een schepje bovenop. Door een waslaagje op de bladschubben glijden de slachtoffers uit en ze verdrinken in het water onderin de vangbeker. Enzymen en bacteriën verteren de insecten zodat de plant de voeding kan opnemen. Zo kan hij zelfs op kale rotsen groeien.